VERGEVING
VIER VISIES OP HET KWAAD
Vooraleer we kijken naar vergeving, is het belangrijk om te weten dat er verschillende visies zijn om naar daders te kijken.
Een eerste visie is 'diabolisering'. Bij deze vorm van kwaad wordt de dader gezien als de duivel, volledig doordrenkt van het kwade, een immoreel wezen. De focus bij deze visie valt op het kwaad in het karakter van de dader.
Een tweede visie is 'banalisering'. De dader en de daad worden los van elkaar gezien in deze visie. Het kwaad wordt niet gezocht in de dader zelf, maarin externe zaken waarvoor de dader niet verantwoordelijk kan worden geacht. De dader wordt gezien als een speelbal van omgevingsfactoren, als slachtoffer van invloeden van buitenaf.
Een derde visie is 'ethisering'. In deze visie wordt van daders gezegd dat ze het goede doen, ze proberen hun eigen gedrag voor zichzelf en voor anderen te rechtvaardigen. Goed en kwaad worden in deze visie opnieuw gedefinieerd, de daders geloven namelijk dat ze het goede deden. Door het slachtoffer als het slechte of het kwade voor te stellen, wordt het gedrag van de dader goedgepraat.
Een laatste visie is 'fragmentatie en zelfbedrog'. In deze visie gaat men ervan uit dat de dader een vaste rol behoudt en hierdoor fout handelt. Een Bijbels voorbeeld hiervan is de parabel van de barmhartige Samaritaan. De priester en de leviet lopen in deze parabel rond de gewonde man heen, omdat ze (volgens de reinheidsvoorschriften) niet in contact mogen komen met bloed. Ze behouden hier hun maatschappelijke en godsdienstige rol, waardoor ze in de fout gaan door de man niet te helpen.
IS VERGEVING ALTIJD MOGELIJK?
Verschillende van de hierboven vermelde visies van het kwaad later geen vergeving toe.
In de eerste visie 'diabolisering' is er geen vergeving mogelijk, men bestempelt de dader namelijk als de uivel hemzelf en deze kan niet tot schuldbesef komen.
In de tweede visie 'banalisering' is vergeving ook onmogelijk, in deze visie wordt de dader gezien als slachtoffer. De dader neemt dus geen verantwoordelijkheid op en bekent dus ook geen schuld.
In de derde visie 'ethisering' is er eveneens geen vergeving mogelijk. Door de verschillende invullingen van goed en kwaad is het niet mogelijk om tot vergeving te komen, beide partijen zijn er namelijk van overtuigd dat de andere fout is.
In de laatste visie 'fragmentatie en zelfbedrog' is immers wel vergeving mogelijk. De dader kan hier tot inkeer komen en beseffen dat hij fout was. De dader wordt hierna losgekoppeld van zijn daad, waardoor hij vergeven wordt, maar niet de slechte daad die hij begaan heeft.
EIGEN MENING
YENTL
Volgens mij hangt dit af van verschillende factoren. Eén daarvan is onvoorwaardelijke liefde. Wanneer er sprake is van onvoorwaardelijke liefde, zal de dader altijd vergeven worden, niet perse door het slachtoffer, maar bijvoorbeeld door zijn ouders. Ouders houden onvoorwaardelijk van hun kinderen, wanneer één van hen een een fout begaat, zullen de ouders hen volgens mij altijd vergeven. Een andere, duidelijke factor is natuurlijk de ernst van de daad, de ene fout is nu eenmaal makkelijker te vergeven dan de andere. Ik vind het ook belangrijk dat de dader spijt heeft van zijn daden en berouw toont. De dader mag zichzelf dus niet te snel vergeven. Volgens mij kan de dader zichzelf pas vergeven, als hij eerst vergeven wordt door door de slachtoffers.
LEEN
Vergeving is niet iets eenvoudig en hangt af van persoon tot persoon. De ene persoon zal sneller iemand kunnen vergeven dan een ander. Ook hetgeen wat je moet vergeven hangt af van hoe erg die is. Alles hangt af van je eigen interpretatie van het kwaad.
Bijvoorbeeld: een man heeft per ongeluk een kind doorgereden, hij had het kindje nooit zien afkomen. Je hebt ouders die de man altijd zullen haten en je hebt ouders die de man zullen vergeven. De dader heeft zelf ook al schuldgevoelens en moet ook leren leven met het feit dat hij de dood van een kind op zijn geweten heeft. Hij blijft een mens ondanks zijn fout. In dit geval toont de man berouw en vraagt hij zelf om vergeving. Als hij dit niet doet kunnen de aanstaande slachtoffers geen vergeving toekennen. De andere ouders hebben dit geweigerd, ze hebben dit recht want vergeven is geen morele plicht.
Er zijn natuurlijk ook daden die te aangrijpend en verwoestend zijn om te kunnen vergeven. Dan wordt het moeilijk om jezelf en de dader een nieuwe kans te geven op een toekomst.
Vooraleer we kijken naar vergeving, is het belangrijk om te weten dat er verschillende visies zijn om naar daders te kijken.
Een eerste visie is 'diabolisering'. Bij deze vorm van kwaad wordt de dader gezien als de duivel, volledig doordrenkt van het kwade, een immoreel wezen. De focus bij deze visie valt op het kwaad in het karakter van de dader.
Een tweede visie is 'banalisering'. De dader en de daad worden los van elkaar gezien in deze visie. Het kwaad wordt niet gezocht in de dader zelf, maarin externe zaken waarvoor de dader niet verantwoordelijk kan worden geacht. De dader wordt gezien als een speelbal van omgevingsfactoren, als slachtoffer van invloeden van buitenaf.
Een derde visie is 'ethisering'. In deze visie wordt van daders gezegd dat ze het goede doen, ze proberen hun eigen gedrag voor zichzelf en voor anderen te rechtvaardigen. Goed en kwaad worden in deze visie opnieuw gedefinieerd, de daders geloven namelijk dat ze het goede deden. Door het slachtoffer als het slechte of het kwade voor te stellen, wordt het gedrag van de dader goedgepraat.
Een laatste visie is 'fragmentatie en zelfbedrog'. In deze visie gaat men ervan uit dat de dader een vaste rol behoudt en hierdoor fout handelt. Een Bijbels voorbeeld hiervan is de parabel van de barmhartige Samaritaan. De priester en de leviet lopen in deze parabel rond de gewonde man heen, omdat ze (volgens de reinheidsvoorschriften) niet in contact mogen komen met bloed. Ze behouden hier hun maatschappelijke en godsdienstige rol, waardoor ze in de fout gaan door de man niet te helpen.
IS VERGEVING ALTIJD MOGELIJK?
Verschillende van de hierboven vermelde visies van het kwaad later geen vergeving toe.
In de eerste visie 'diabolisering' is er geen vergeving mogelijk, men bestempelt de dader namelijk als de uivel hemzelf en deze kan niet tot schuldbesef komen.
In de tweede visie 'banalisering' is vergeving ook onmogelijk, in deze visie wordt de dader gezien als slachtoffer. De dader neemt dus geen verantwoordelijkheid op en bekent dus ook geen schuld.
In de derde visie 'ethisering' is er eveneens geen vergeving mogelijk. Door de verschillende invullingen van goed en kwaad is het niet mogelijk om tot vergeving te komen, beide partijen zijn er namelijk van overtuigd dat de andere fout is.
In de laatste visie 'fragmentatie en zelfbedrog' is immers wel vergeving mogelijk. De dader kan hier tot inkeer komen en beseffen dat hij fout was. De dader wordt hierna losgekoppeld van zijn daad, waardoor hij vergeven wordt, maar niet de slechte daad die hij begaan heeft.
EIGEN MENING
YENTL
Volgens mij hangt dit af van verschillende factoren. Eén daarvan is onvoorwaardelijke liefde. Wanneer er sprake is van onvoorwaardelijke liefde, zal de dader altijd vergeven worden, niet perse door het slachtoffer, maar bijvoorbeeld door zijn ouders. Ouders houden onvoorwaardelijk van hun kinderen, wanneer één van hen een een fout begaat, zullen de ouders hen volgens mij altijd vergeven. Een andere, duidelijke factor is natuurlijk de ernst van de daad, de ene fout is nu eenmaal makkelijker te vergeven dan de andere. Ik vind het ook belangrijk dat de dader spijt heeft van zijn daden en berouw toont. De dader mag zichzelf dus niet te snel vergeven. Volgens mij kan de dader zichzelf pas vergeven, als hij eerst vergeven wordt door door de slachtoffers.
LEEN
Vergeving is niet iets eenvoudig en hangt af van persoon tot persoon. De ene persoon zal sneller iemand kunnen vergeven dan een ander. Ook hetgeen wat je moet vergeven hangt af van hoe erg die is. Alles hangt af van je eigen interpretatie van het kwaad.
Bijvoorbeeld: een man heeft per ongeluk een kind doorgereden, hij had het kindje nooit zien afkomen. Je hebt ouders die de man altijd zullen haten en je hebt ouders die de man zullen vergeven. De dader heeft zelf ook al schuldgevoelens en moet ook leren leven met het feit dat hij de dood van een kind op zijn geweten heeft. Hij blijft een mens ondanks zijn fout. In dit geval toont de man berouw en vraagt hij zelf om vergeving. Als hij dit niet doet kunnen de aanstaande slachtoffers geen vergeving toekennen. De andere ouders hebben dit geweigerd, ze hebben dit recht want vergeven is geen morele plicht.
Er zijn natuurlijk ook daden die te aangrijpend en verwoestend zijn om te kunnen vergeven. Dan wordt het moeilijk om jezelf en de dader een nieuwe kans te geven op een toekomst.
Reacties
Een reactie posten